Willem van Lieshout zette op 21 juli 2014 in Het Hof twee krasse negentigers even naast elkaar bij de expositie ‘Zwart-wit en zo….’

Zou ik een dagboek hebben bijgehouden, dan had ik kunnen opzoeken in welk jaar en bij welke gelegenheid ik Klaas Gubbels voor het eerst heb ontmoet. De plaats herinner ik me wel. Het was in het Valkhof Museum in Nijmegen, waar Harrie Gerritz mij voorstelde aan Klaas Gubbels en aan Jan Siebelink, de befaamde auteur van Knielen op een bed violen. Harrie vertelde hen, dat ik in een bijzonder boek mijn interviews met 25 kunstenaars uit het Rijk van Nijmegen had vastgelegd. Hij doelde op het eind 2006 verschenen Beeldspraak. Even dacht ik een soortgelijk boek te schrijven over kunstenaars uit Gelderland – Huub Kortekaas bij voorbeeld en Klaas Gubbels – maar dat idee is geen werkelijkheid geworden. Toch bleef de fascinatie voor de kunstenaar van de koffiekannen overeind, door de jaren heen.

Die bewondering voor het werk van Klaas Gubbels is waarschijnlijk gebaseerd op de paradoxale spanning tussen eenvoud en zeggingskracht. De koffiekannen en tafels ontstijgen hun oorspronkelijke functie. Die alledaagse objecten krijgen van Klaas Gubbels een andersoortige eigen identiteit. In de zomer van 2024 zouden Harrie Gerritz, Klaas Gubbels en Ilse Vermeulen exposeren in Denemarken. Bij ons onverwachte bezoek aan Galerie M in het verre Skagen hoopten Ans en ik Klaas Gubbels te treffen, maar de Arnhemse kunstenaar verbleef in zijn Franse atelier. Toch riep zijn werk ook in Skagen opnieuw grote bewondering op. Overigens kwam ik later Klaas Gubbels wel tegen bij exposities van Harrie Gerritz. Hun wederzijdse betrokkenheid en waardering spreekt boekdelen

Het zal geen verbazing wekken, dat ik blij was met de invitatie van Willem van Lieshout voor de opening van de expositie ‘Zwart-wit en zo …’ van Klaas Gubbels op 21 juli 2024, mede ter ere van de viering van zijn inmiddels voorbije 90e verjaardag. Bij mijn binnenkomst zette de gastheer mij met de woorden ‘twee negentiger’s bij elkaar’ op een stoel naast Klaas Gubbels, die intussen druk in de weer was met het zwart maken van de titel van het cahier ‘Lang leve de kunst’: de titel van zijn ere-expositie in Museum Arnhem. Ilse Vermeulen en Julius Wintermans, samenstellers en vormgevers van het cahier hadden voor Willem van Lieshout de expositie in Het Hof te Lent georganiseerd. Zij mochten een grote schare gasten, waaronder veel kunstenaars verwelkomen.

Op mijn vraag aan Klaas Gubbels waarom hij ‘Lang leve de kunst’ op de omslag van het fraaie cahier onleesbaar maakte, antwoordde hij: Ik voel meer voor de woorden ‘Met niets iets’. Die woorden geven beter de essentie van mijn werk weer. Ik stelde voor om die, korte en (te?) minimalistische titel met een witte viltstift op de zwarte achtergrond aan te brengen. Dat deed Klaas Gubbels niet. Hij ging onverstoorbaar door met het onzichtbaar maken van ‘Lang leve de kunst’. Ik heb niet durven vragen, wat het Museum Arnhem – toch mede-uitgever van het fraaie cahier – van de opvallende verandering zou vinden. Gelukkig sluit de ene titel de andere niet uit. Sterker nog: de complementariteit versterkt de werking, en vergroot de nieuwgierigheid van lezers en kijkers.

Toen Klaas Gubbels de titels op de omslag van alle beschikbare cahiers met een zwarte viltstift had bewerkt, gaf Willem van Lieshout na woorden van welkom en enkele huishoudelijke mededelingen de microfoon aan Klaas Gubbels. [Klik voor de weergave van de video]. De bescheiden maar toch extraverte kunstenaar had een gele tas meegebracht met drie karakteristieke schilderijen. Hij had die werken nodig om uit te leggen, waarom hij de expositie ‘Zwart-wit en zo ..’ noemde. Dat hij daarbij ook een gekleurd doek te voorschijn haalde, bleek minder vreemd dan ik – en met mij waarschijnlijk meer gasten – dacht. De toevoeging ‘en zo ….’ zegt natuurlijk ook het een en ander voor verstaanders die aan een half woord of een halve zin genoeg hebben. Overigens stond Klaas ook stil bij het begin van zijn indrukwekkende carrière.

Het bewijs, dat Klaas Gubbels kleuren niet schuwt, leveren talloze schilderijen, zeefdrukken en zelf muurschilderingen. Een fraai voorbeeld is te vinden in Nijmegen op de Arsenaalplaats. Ik zocht tevergeefs in Doddendaal en bij de Eerste Walstraat. Ik kon de grote koffiepot niet vinden. Het toeval – of was het weer genade – wilde, dat ik op de Molenstraat Jacques Thielen tegen het lijf liep. Hij wees mij feilloos de weg naar de grote ‘wandschildering’: de nieuwe metalen versie , nadat de oorspronkelijke muurschildering van 1996 door bebouwing in 2011 aan het oog werd onttrokken.

Met niets iets. Lang leve de kunst. Zwart-wit en zo …. Doen woorden ertoe, wanneer beelden al genoeg te vertellen hebben? Het antwoord is ja, wanneer die woorden het beeld nog meer inhoud geven. Wat mij betreft geldt dat zeker voor het kleine maar indrukwekkende schilderij, dat Klaas Gubbels ‘Naar elkaar’ heeft genoemd. Ik kocht het doek op 21 februari 2024: de eerste verjaardag van Ans, waarbij ik een half jaar naar haar overlijden nogal wat uren in eenzaamheid moest stilstaan. De expositie in het Hof was een fijne onderbreking. ‘Naar elkaar’ houdt de herinnering levend aan mijn lieve echtgenote, die met mij genoot van wat beeldende kunstenaars vermogen: het onzichtbare zichtbaar maken, over  alle grenzen heen.