Een korte wandeling in Ewijk als een alternatief voor een fysiotherapeutische sessie in het ZMW Revalidatie- en Behandelcentrum

In de afgelopen jaren hebben Ans en ik heel wat rondjes gewandeld, vlak bij huis in de kloostertuin van het vroegere Albertinum, of wat verder weg in de omgeving van Nijmegen, waar natuur= en landschappelijk aardig wat te beleven is. Dat De Bruuk tussen de Groesbeekse kerkdorpen de Horst en Breedeweg daarbij de kroon spande, zal liefhebbers van een afwisselend landschap niet verbazen. Het natuurreservaat tegen de Duitse grens boeit in alle jaargetijden, zo bleek onlangs toen ik op mijn eentje op de eerste herfstdag het klassieke rondje liep om mijn hoofd leeg te maken: woorden waarmee een Groesbeker mij een goede wandeling toewenste, nadat hij mij staande had gehouden met ‘Goedemiddag: he, ge liekt op Nolleke Arts. Of bent u dat zelf. Toen ik hem vroeg wie Nolleke Arts was, zij hij: die bekende voetballer vroeger, van Achilles en NEC. Hij vertelde ook, dat hij elke dag even in De Bruuk liep. Na ons korte gesprek ondersteunde hij met een gemoedelijke schouderklop zijn aansporing om vooral ‘het hoofd even leeg maken’.

Welnu: het hoofd leegmaken: dat was inderdaad de bedoeling van het rondje Waelwick, dat ik enkele dagen voor het ontslag van echtgenote Ans uit het Revalidatie- en Behandelcentrum in Ewijk in gedachte had. Het moest een ‘zondags’ alternatief zijn voor de dagelijkse behandeling door de even vriendelijke als deskundige fysiotherapeuten Ricardo en Joppe. Zij hadden de laatste weken ontdekt, dat Ans achter haar trouwe rollator al wat grotere afstanden kon overbruggen, onder meer naar het kleine winkelcentrum dat Ewijk rijk is. Hun stevige inzet had dus geholpen. Een wandeling om het hele complex van Waelwick en de sportvelden van Ewijk moest toch kunnen, zo dacht ik. En jawel hoor, de wandeling van ongeveer 1500 meter lukte wonderwel, zonder rustpauzes zoals we die bij onze tochten door De Bruuk gewend waren. Binnen een uur waren we weer terug in het ZMW-Revalidatiecentrum, waar Ans in twee maanden het doel van het zelfstandig achter de rollator kunnen lopen gehaald had: met inspanning en doorzettingsvermogen, dat wel.

Het rondje Waelwick begon op de parkeerplaats, links van de hoofdingang, waar een smalle doorgang op het Schoolpad uitkomt. Op de viersprong sloegen we linksaf om langs de haag van de tuin van Waelwick naar het voetpad langs het voetbalveld te lopen. Ewijk speelde een thuiswedstrijd tegen UHC uit Hernen (en won, zo bleek achteraf met 1-0 de streekderby). Het aantal toeschouwers evenaarde de som van beide elftallen. Ook de vrouwen van Ewijk speelden een thuiswedstrijd. Via de volle parkeerplaats belandden we op het Blateplak, de tweede uitvalstraat van Ewijk naar de van Heemstraweg. Ruim voor de kruising voerde een bochtig maar verhard voetpad ons langs tennisbanen en het tweede voetbalveld. Het verkeer op de van Heemstraweg bleef door de stevig uitgegroeide bosschages onzichtbaar. Na een paar honderd meter doemde een soort weide op, met een onvervalste heksenkring: een ruime cirkel van grote en kleine straatchampignons. Even verder viel een andere kring op: een stel jongeren, die kennelijk aan het einde van het doodlopende Schoolpad een vaste ontmoetingsplaats hadden gecreëerd.

Daarmee werd tegelijk het doel duidelijk van scooters en brommers, die we op zomeravonden vanaf het buitenterras van het ZMW-Revalidatiecentrum voorbij hadden zien razen. De fraaie hangplek markeerde het einde van het Schoolpad, en dus het begin van de laatste 200 meter van het Rondje Waelwick, met zicht op de oude Toren van Ewijk en op de Johannes de Doperkerk. Eenmaal terug in de Binnentuin werd de geleidelijk opgekomen moeheid van Ans met warme chocolademelk ingeruild voor de blijdschap over het zonder problemen afgelegde rondje.

De inspanningen van de therapeuten en verzorgers van het onvolprezen ZMW-Revalidatiecentrum hebben ertoe geleid, dat Ans het hoofddoel van het behandelplan – zelfstandig voortbewegen achter de rollator – in twee maanden kon bereiken. Wat eind juli 2022 werd gehoopt – de terugkeer van essentiële functies – was werkelijkheid geworden. Het verdere herstel thuis moet leren, of en wanneer we weer samen in De Bruuk en elders het hoofd leeg kunnen maken. Elders: dat wordt ook Ewijk, want in de omgeving is naast het befaamde Slot Doddendael nog meer te ontdekken.