Veelkleurig afsterven van gebladerte: een gevolg van vernatting van de bodem of toch een signaal van klimaatverandering?
Is het gewoon verbeelding of harde werkelijkheid: de uitbundige verkleuring van de bladen van loofbomen, struiken en planten in eigen tuin maar ook in de ‘parken’, die ik met enige regelmaat bezoek: de kloostertuin van het Albertinum, tegenover mijn eigen huis; verder het mooie Begraafpark van de Heilig Landstichting, waar ik wekelijks een ‘pelgrimage’ onderneem naar het graf van echtgenote Ans; en nog een eind verder van huis: het fraaie natuurreservaat De Bruuk, het unieke moeraslandschap tussen Breedeweg en Groesbeek, dat elk jaargetijde een ander gezicht toont.
De vraag of de herfst van 2024 meer en andere kleuren te zien gaf, kwam op bij de verwondering over het gebladerte van de puntvormige beukenboom in mijn voortuin. In voorgaande jaren werden de bladeren geleidelijk bruin. Van vergeling was toen vrijwel geen sprake, van bladuitval evenmin. De voor zijn doen slanke beuk verloor meestal pas zijn bladeren in het voorjaar, wanneer het nieuwe gebladerte zich aankondigde. Soms moest ik de oude bladeren een handje helpen bij het vallen. Nu lijkt alles anders: ik zie en snelle verkleuring naar geel en oranje, en veel sneller bladverlies. Alleen de eiken in de groenstrook van de HAN houden hun donkerbruine bladen langer vast, to ver na de val van de eikels naast mijn huis.
Opvallend is ook, dat de nog resterende bladeren tegelijkertijd verschillende kleuren laten zien, geel en oranje tussen het oorspronkelijke groen en het uiteindelijke bruin. Dat verschijnsel is vooral zichtbaar aan de onderkant van de beuk, vlak boven de grond. De bovenkant droogt waarschijnlijk minder snel uit. maar daarmee is het sneller kaal worden in het middengedeelte niet verklaarbaar.
Zijn die opvallende veranderingen een (dus tijdelijk) gevolg van de vernatting van de afgelopen maanden, of vormen zij een aanwijzing voor structurele en consistente klimaatveranderingen? Hoewel in mijn Haagse jaren het klimaatbeleid tot mijn portefeuille hoorde, heb ik weinig inzicht in de verschijningsvormen van de klimaatverandering. Maar de trend geeft wel te denken. Ik wijs op een recente grafiek van het KNMI, waarin de oplopende gemiddelde temperaturen – zij het met schommelingen – onmiskenbaar in kaart zijn gebracht.
Hoe het ook zij: de verwondering over gemakkelijk waarneembare wijzigingen in de natuurlijke omgeving blijft een boeiende aangelegenheid. De tijd moet leren, of fotoreeksen over meerdere jaren informatie geven over het tijdelijke of structurele karakter en de ecologische achtergrond van de veranderde herfstkleuren. Trouwens: ook de vernatting is een gevolg van de wijzigingen in het klimaat. Vooralsnog blijft het genieten voor wandelaars die de tijd nemen om de bossen en boomrijke landschappen te doorkruisen. De omgeving van Nijmegen geeft daartoe volop ruimte, zoals onlangs bleek uit reacties van de deelnemers aan de Zevenheuvelenloop. Ook zij genoten van de herfstkleuren lans het parcours.
De zoektocht naar paddenstoelen biedt daarbij ook een even leuke als wetenswaardige afleiding. De overvloedige regenval zou, zo leerden berichten in de media, veel paddenstoelen moeten opleveren. Dat was wel het geval in mijn eigen tuin, maar niet in De Bruuk en ook niet op het Begraafpark van de Heilig Landstichting. Ook de kleurenrijkdom viel tegen. Geel, bruin en wit: dat was het wel. Rode vliegenzwammen heb ik nergens getroffen en paarse schijnridderzwammen evenmin. Gelukkig kon hovenier Edwin van het Begraafpark Heilig Landstichting met gepaste trots via zijn smartphone laten zien, dat hij op het kerkhof toch Vliegenzwammen had waargenomen. ,
Niet alle jaargetijden zijn mij even lief. De lente staat al geruime tijd op de eerste plaats, gevolgd door de zomer. De herfst wint van de winter door de kleurenrijkdom, hoe kortstondig ook. Weliswaar worden de dagen alsmaar korter. Desondanks valt er veel te genieten, vooral wanneer de zon ook nog even wil meewerken. Het veelkleurig gebladerte fleurt het veelal sombere jaargetijde voldoende op om geduldig te wachten op de tijd die komen gaat. Trouwens, zelfs mist kan een extra dimensie toevoegent aan de herfst. Dat leren de foto’s, die ik maakte tijdens een ochtendwandeling naar de Calvarieberg op het Begraafpark van de Heilig Landstichting. Hoewel de tijd daar in meer opzichten stil lijkt te staan, zullen ook daar bij het begin van de winter de dagen weer langer en lichter worden.
