Met de Drompvent-genoten aan de wandel op een lente-achtige winterdag van 2019

Wie meer dan vijf jaar niet meer in de Hatertse Vennen is geweest, kijkt zijn ogen uit in het nu open landschap. De verbossing van het uitgestrekte vennengebied had in de vorige eeuw zoveel verdroging veroorzaakt dat een forse ingreep noodzakelijk was. De overal opgeschoten bomen hadden zo veel water onttrokken aan de met heide bedekte bodem, dat sommige vennen bijna geheel dicht waren gegroeid. De herstelplannen van de Provincie Gelderland en Staatbosbeheer kregen eerst nogal wat kritiek te verwerken. Die kritiek verstomde toen het aanvankelijk voorgenomen plan om 70 hectare bos te kappen werd teruggebracht tot 36 hectare. Daarmee wisselde in de loop van 2013 11 procent van het bosareaal in heidegrond. Bovendien werden 4 dichtgegroeide vennen uitgebaggerd. Ook werd op sommige plaatsen landbouwgrond teruggegeven aan de natuur.

De harde kern van wat destijds ZOW- en later QZ-veterinnen waren treft elkaar jaarlijks tijdens een zomerreünie in het buitenverblijf van de familie Heikens in de Frans buurtschap Drompvent, niet ver van de befaamde wijnstad Macon. Aan de op zich al mooie reeks bijeenkomsten is enige tijd geleden een Nijmeegse winterreünie toegevoegd, om oude herinneringen op te halen, een nieuwe ‘Franse’ week te plannen en om van elkaars gedeelde kookkunsten te genieten. Tussen de bedrijven door komen ook ‘wereldse’ vraagstukken langs: natuurlijk Trump, Brexit en Europa, maar ook Nederland en Nijmegen. Tussen de koffie met gebak en de uren van drank, hapjes en diner, wordt er op 16 februari 2019 stevig gewandeld. De zonnige tocht voert de reünisten door de Hatertse en Overasseltse Vennen, onder de rook van Nijmegen, en niet ver van de plek, waar de hedendaagse leden van QZ op een behoorlijk niveau de hockeysport beoefenen

De parkeerplaats vlak bij Landwinkel – vroeger Kaasboerderij – De Diervoort is een goede startplaats voor een rondwandeling van ongeveer 6 km, eerst ten westen van de Sint Walrickweg, de doorgaande weg van Nijmegen naar Overasselt. Via een geel-rood gemarkeerde route passeren de wandelaars het kleine Gagelven, en vervolgens het veel grotere Uiversnest. Dan volgt in de verte het Kersjesven. Aangekomen op een kleine heuvel, kort voor het fietspad naar Sint Walrick, boeit het uitzicht op het Eendenven, een van de grotere waterpartijen. De route gaat verder in de richting van de Sint Walrick Kapel en de Lapjesboom, vlak bij het kampeertrein van Scouting Nederland. Autogeluiden leren, dat Restaurant Sint Walrick – het levenswerk van uitbater Hennie van Hout en keerpunt van het ‘Rondje Hatertse Vennen’ – op gehoorafstand ligt

De Drompvent-genoten zijn wel wat gewend. Zij kiezen dus niet voor de snelle terugtocht over het fietspad langs de Sint Walrickweg, maar volgen op een kleine 200 meter vanaf de viersprong de omweg van de geel-gemarkeerde route tussen het Schietven en het Meeuwenven door. Op de viersprong van wandelpaden kan gekozen worden uit drie varianten. Linksaf wenkt op een heuvel een bank om te genieten van het uitzicht op het Botersnijderven. Rechtsaf voert de route naar het kantoor van Staatsbosbeheer: een omweg langs de Rietvennen, het Roelofsven en het Bijven. De zon zakt al wat weg: daarom wordt gekozen voor een snelle ‘bypass’: rechtdoor om ten oosten van Botensnijder de wandeling voort te zetten.

Via een langgerekte bocht om het terecht geheten Langenven bereiken de wandelaars de Parkse Steeg – de verharde weg naar Malden – en de Sint Walrickweg. Na het oversteken van die weg volgt vrij snel een pittige klim – een voorbeeld van de hoge en droge stuifzandruggen, waaraan de Hatertse Vennen rijk zijn – waarna het Talingerven met zijn vreemde vorm in beeld komt. Het ook weer zichtbare Uiversnest maakt duidelijk, dat de parkeerplaats niet ver weg meer kan zijn. Intussen hebben de wandelaars kunnen genieten van het even geaccidenteerde als afwisselende landschap: een uniek natuurgebied, zelfs in het winterse jaargetijde, waarin flora en fauna nog tot leven moeten komen.

De Drompvent-genoten kunnen zich nauwelijks voorstellen, dat destijds – bij het bekendmaken van het plan om iets te doen aan de verdroging van de Hatertse vennen – nogal wat bezwaren bestonden tegen het kappen en rooien van zoveel bomen. Intussen zijn ook de criticasters van toen bekeerd tot aanhangers van de stevig vernieuwde Hatertse Vennen. Opnieuw bleek, dat niet alle menselijke ingrepen verfoeilijk zijn, integendeel.  Soms moet de natuur een handje geholpen worden bij de instelling van een nieuw, duurzaam evenwicht. Dat het zelfs halverwege februari goed toeven en wandelen was, is waarschijnlijk te danken aan de al dan niet van klimaatverandering bevangen weergoden.