Terugblik op een enerverend jaar, met onverwachte maar overwinbare hindernissen, dank zij zorg van alle professionele hulpverleners en hulp en van familie, vrienden en buren

Bij de jaarwisseling 2022-2023 schreef ik aan het einde van mijn nieuwjaarsbericht:‘Voorbij de duisternis wenkt het licht naar 2023: uitzien naar wat komen gaat, ook al blijft de toekomst ongewis, in eigen huis en daarbuiten’. Ik zag de toekomst met vertrouwen tegemoet, ondanks maatschappelijke tegenstellingen en politieke versnippering. Maar ik schreef ook, dat tussen omzien naar het verleden en uitzien naar de toekomst het besef groeit dat de tijd onherroepelijk voortschrijdt, van uur tot uur, van dag tot dag, van jaar tot jaar. Bij het aanvaarden van de veranderde omstandigheden past tegelijk het pakken van kansen en het aangaan van uitdagingen, thuis en elders. Met die woorden verwees ik naar de situatie, waarin mijn echtgenote Ans verzeild was geraakt na het tweede herseninfarct. Gelukkig zou Ans na een verblijf van drie weken vin het Raboudumc en van zes weken in Revalidatiecentrum Waelwick op 26 januari weer naar huis komen.

Die thuiskomst verliep voorspoedig, ook vanwege de ervaringen na afsluiting van het eerste revalidatietraject. Wijkzorg Nijmegen kwam Ans elke ochtend  een half uur verzorgen. Zelf werd ik weer een min of meer ervaren fulltime mantelzorger. Ik kreeg elke week twee dagdelen hulp van Najat, die al bijna twintig jaar ons bijstaat als huishoudelijke hulp. Helaas trad na een maand weer een verslechtering van de situatie op. De moeheid van Ans nam met de dag toe, ondanks de extra slaapuren. Ergo- en fysiotherapie van de dagbehandeling brachten geen verbetering. De huisarts achtte een nieuw spoedeisend onderzoek noodzakelijk, met specifieke aandacht van internisten. De positieve Covid-test leidde tot directe opname op de Covid-afdeling van Radbouumc. Hoewel afgezien werd van een hersenscan, werd een derde infarct niet uitgesloten. 

De drie weken in het Radboudumc brachten enige verbetering van de lichamelijke conditie. Toch concludeerden de artsen, dat Ans vooralsnog naast revalidatie ook 24 uurs zorg nodig had. De eerder gebruikte GRV-regeling was niet langer toereikend. Indicatiestelling voor toepassing van de Wet Langdurige Zorg was geboden. De aanvraag, opgesteld door de staf van Radboudumc, werd door het CIZ positief beoordeeld, met toekenning van zorgprofiel 9bVV: op herstel gerichte behandeling met verpleging en verzorging. Gelukkig was Waelwick weer bereid om de zorg volgens dat profiel te verlenen, inclusief logopedie, ergotherapie en fysiotherapie. Opnieuw volgde een langdurige opname, weer gericht op het herstel van essentiële functies maar met de optie van een definitieve opname in een verpleeghuis.

Het derde revalidatietraject verliep opnieuw voorspoedig, zij het dat soms een tijdelijke terugval optrad. Niettemin oordeelde de staf van Waelwick, dat Ans op 16 mei weer naar huis mocht, met de aantekening, dat naast de inschakeling van wijkzorg  plaatsing op een wachtlijst voor verpleeghuiszorg nodig was. Het zorgprofiel krachtens de WLV werd gewijzigd van 9bVV naar 6VV: beschermd wonen met verpleging en verzorging. De somatische zorg met modulair pakket impliceert thuiszorg door inschakeling van Wijkzorg Nijmegen en wekelijks twee dagdelen verblijf  in Waelwick inclusief ergo- en fysiotherapie door het intussen vertrouwde team van ergo- en fysiotherapeuten. Zelf zorg ik graag voor het vervoer naar en van Ewijk. 

Tijdens het derde revalidatietraject beleefde Ans twee ‘uittochten’, die een positieve uitwerking hadden: een gezellige brunch in het vlakbij ons huis gelegen Restaurant Groenewoud bij gelegenheid van haar afscheid als lid van het locatiebestuur van de Petrus Canisiuskerk, en de huwelijksinzegening van onze vrienden Sophie van Kempen en Klaas Bouwmeester in Kasteel Doorwerth. De tocht achter de rollator naar Restaurant Groenewoud bleek een peuleschil De verplaatsing in een opvouwbare rolstoel naar en in Kasteel Doorwerth was een lastiger opgave door drempels en traptreden. Maar met hulp van Damien van Kempen en Frans Visser werden die hindernissen ook geslecht: een positief signaal voor het ontslag uit Waelwick, een kleine week later

Ans heeft intussen onder stabiele omstandigheden op 21 juli 2023 haar 89e verjaardag thuis mogen vieren. Ze is gauw moe, en kan niet lopen zonder rollator. Ondanks alle beperkingen geldt ook voor haar: allemachtig, negen en tachtig. Het bereiken van deze mijlpaal is inderdaad een forse opsteker, na wat ze het afgelopen jaar heeft doorstaan: drie maal een herseninfarct en een onverwachte corona-besmetting naast het wisselvallig en soms moeilijk te sturen verloop van haar diabetes type 1. Hoewel we weten dat we tot de z.g. risicogroep behoren, blijft ‘volhouden en doorzetten’ ons parool in de stellige verwachting, dat de professionele hulpverleners van  Radboudumc, UGC Heyendael, Revalidatiecentrum Waelwick en Wijkzorg Nijmegen zich voor Ans blijven inspannen. Ik betuig – ook via deze terugblik – mijn grote waardering voor de inzet van alle hulpverleners in Nijmegen en Ewijk. Ans en ik kijken met vertrouwen naar de toekomst: samen en met Gods zegen op weg naar de volgende mijlpaal, die hopelijk het 90e levensjaar vol maakt.