Hoe regen en mist De Bruuk veranderen in een grauw-grijs-bruin maar desondanks boeiend landschap
Dat was een vreemde gewaarwording op de tweede maandag van januari, even na drie uur: in Nijmegen volop zon en dus opnieuw aanleiding voor de gebruikelijke wandeling in De Bruuk, het steeds weer boeiende natuurgebied bij Breedeweg. Maar bij het binnenrijden van Groesbeek verdween de zon plotseling achter een dichte, winterse mist. Het zicht bedroeg nog wel een meter of vijftig, maar de abrupte overgang ontnam meteen het uitzicht op de heuvels van het Reichswald. De temperatuur zakte van vijf naar twee graden, en het groene grasland rond Horst kreeg een sombere, grijsgrauwe kleur. Bij de noordelijke ingang aan de Ashorst schrokken de modderige parkeerplaats en de moeilijk begaanbare paden ons zozeer af, dat we besloten door te rijden naar de zuidelijke toegang aan de Hogewaldseweg. Een voettocht over lange landweg, dwars door de Bruuk leek een beter alternatief dan de traditionele rondwandeling.
Die verwachting werd niet beschaamd. Integendeel. De betonnen rijplaten maakte het parkeren tot een eenvoudige handeling. Ook het brede pad naar de blauwgrasvelden was droog en goed begaanbaar, tot halverwege de driesprong met de paden naar de beide andere ingangen aan de Ashorst en de Lage Horst. Op sommige stukken dwongen grote plassen ons maar de met gras begroeide hogere middenberm of naar de zijkanten, dicht langs de afwateringssloten. Modderige gedeelten waren intussen moeilijk te ontwijken. Toch haalden we uiteindelijk de al genoemde driesprong, om daar – anders dan bij de gebruikelijke rondtocht – de weg terug te lopen naar de parkeerplaats. Het zijpad dat naar de ingang aan de Lage Horst lijkt was – zoals verwacht – veranderd in een nauwelijks beloopbare modderpoel.
Intussen viel er toch wel wat te genieten, ondanks of juist door de opvallende grauwsluier over het meestal bruine landschap. De mist hing als een half doorlaatbare wolk boven de landweg, die De Bruuk doorkruist, langs de hier en daar nog groene blauwgrasvelden. Het eind van de weg blijft geruime tijd onzichtbaar. Talrijke plassen op de doorgaans droge weg maken het lopen tot een moeilijke aangelegenheid, behalve op het gedeelte, waar kennelijk een mengsel van leem en zand is gestort, zelfs over de meestal groene middenberm heen. Het dode riet langs de weg maakt het beeld er niet vrolijker op, Maar daar staat tegenover dat het andere zicht op De Bruuk een aparte stemming oproept
De Bruuk zag er dus heel anders uit dan we in de andere jaargetijden gewend zijn. In de blauwgrasvelden waren nu meer en grotere plassen zichtbaar. Het water in de nu zichtbare en kennelijk schoongemaakte sloten langs de landweg stond veel hoger dan in het voorjaar en de zomer. Van de bloemen resteerden nog wat resten, net zoals van het riet. De banken langs de landweg, meestal een dankbaar oriëntatiepunt, doemden pas op het laatste moment op. Het aantal wandelaars was op de vingers van een hand te tellen. Kortom: de Bruuk in een herfstachtige wintertooi, die we nooit eerder gezien hadden. Niettemin: de moeite waard om te beleven en vast te leggen in enkele karakteristieke beelden.
Met uitzondering van de laatste afbeelding zijn alle foto’s gemaakt op of vanaf de oude landweg, die De Bruuk door midden klieft. De slagboom op de laatste afbeelding markeert de modderige toegang van De Bruuk aan de Ashorst, de weg van Horst naar Breedeweg. Klikkn op de foto’s toont meer details. (AL – 10 januari 2022)