Blauwe Kamerzetes

Trouwe volgers van Kamerdebatten kennen het ritueel van drukke Kamerleden, die hun blauwe zetels even inruilen voor een staanplaats achter de balie. Woordvoerders verdringen zich achter de microfoons,  andere leden volgen van dichtbij de discussie met de spreker of de Kamervoorzitter, om zich later te mengen in een vaak chaotische woordenwisseling.  Weer andere leden hopen op een shot van een toevallige fotograaf of een pitch van de camera met afstandsbediening. Hoe het ook zij: die samenscholing bij de balie is spannend en aandoenlijk tegelijk, teken van activiteit maar soms ook toonbeeld van overbodigheid. Geen wonder dus, dat Kamervoorzitters wel eens moeite hebben met het ordenen van zoveel hoofden, zoveel zinnen. Het befaamde spreekwoord speelde Anouschka van Miltenburg wel opvallend veel parten bij de regeling van werkzaamheden over wat de ‘Bulgaarse fraude’ is gaan heten. Een spoeddebat met staatssecretaris Weekers (VVD) zat er niet in, omdat de bewindsman het ‘feitenrelaas’ niet tijdig kon overleggen. De splitsing tussen het ‘verantwoordingsdebat’ en de discussie over het beleid vergrootte de verwarring. PvdA-woordvoerder Groot wist letterlijk en figuurlijk geen raad met de situatie. Toen Kamervoorzitter van Miltenburg door zijn toedoen afstand nam van het voorstel van de oppositie – een verantwoording meteen na het reces – snelde CDA-fractievoorzitter Buma naar voren. Hij verweet de Kamervoorzitter sturing in de verkeerde richting. Dat verwijt was voor de verraste – en naar later bleek verbolgen – Kamervoorzitter teveel van het slechte. Een heldere tegenvraag – trekt u mijn integriteit in twijfel? – bleef uit. Na voorwaardelijke ‘nederige excuses’ in de richting van de oppositie schorste Anouschka van Miltenburg de vergadering om even bij te komen. De verbaasde Kamerleden regelden vervolgens zelf eensgezind de verdere procedure. Verwarring en verbolgenheid om niets, zo lijkt het, ware het niet dat de Kamervoorzitter via het externe podium van Eva Jinek haar gram ging halen: ‘Ik ben heel erg boos op Buma’, en ‘Dat moet hij niet weer doen’.  Van zelfkritiek was en is kennelijk geen sprake en van leergeld evenmin. Dat leergeld moet overigens iedereen betalen: woordvoerders, die medeverantwoordelijk waren voor een rommelige discussie, Buma die ondanks zijn beheerste kritiek een schram opliep inbreng en de Kamervoorzitter, die in staat moet zijn ook onder moeilijke omstandigheden heldere conclusies te trekken, in de Tweede Kamer, niet daarbuiten, om een nieuw brevet van collectief onvermogen te voorkomen en herstel van politiek vertrouwen – toch al een moeilijke opgave – te bevorderen