Sophie van Kempen viert in Gasterij De Arend haar 7e lustrum
‘Laten we samen mijn 35e verjaardag vieren met een high tea in Gasterij de Arend’, aldus de eervolle uitnodiging van Sophie van Kempen, die haar familieleden en vrienden verraste met wat een bijzondere bijeenkomst zou worden. Bijzonder vanwege het feestelijke karakter, het even gemêleerde als enthousiaste gezelschap, de schitterende locatie, de weloverwogen tafelschikking (die later zou worden losgelaten), en het mooie weer, ook al brachten we de meeste uren door in de gelagkamer. De Arend was voor mij een onbeschreven blad, wellicht omdat ik op tochten naar Druten en verder Winssen meestal rechts liet liggen.Ik herinner me slechts de dorpskern, toen ik ooit een expositie van Piet Heinen in De Paulus mocht openen; en later, toen ik het graf van het Boertje van Winssen zocht voor het Biografisch Woordenboek Gelderland. Dat de Tempelhof van Huub en Adelheid Kortekaas niet ver van De Arend ligt, was mij ontgaan.
Echte Maas-en-Waalers kennen Gasterij de Arend natuurlijk wel, al was het alleen al vanwege de boeiende geschiedenis van het familiebedrijf. Nijmegenaren, neergestreken in Weurt, Beuningen of Ewijk weten het in meer kringen befaamde etablissement natuurlijk ook te vinden, veelal voor bruiloften en andere veelel plezierige bijeenkomsten. Geen wonder dus, dat Sophie – na een kort vergelijkend onderzoek in Nijmegen en omgeving – al snel haar oog liet vallen op Gasterij de Arend, in vroeger tijden dorpscafe en tussenstop voor de paardetram, nu pleisterplaats voor mensen die wat te vieren hebben. Ik neem aan dat Klaas meegeholpen heeft bij de zoektocht, te oordelen naar de vanzelfsprekendheid, waarmee hij zich temidden van Sophie’s familie en vrienden bewoog.
Sophie’s zeer geslaagde High Tea op 24 augustus 2019 begon buiten op het kleine terras, waar de al aanwezige gasten laatkomers in de verte konden zien aankomen. Na de hartelijke begroeting en dito kennismaking – soms ook een weerzien – volgde onmiddellijk de eerste alcoholische versnapering: geen thee dus, maar een mooie, droge prosecco: een passende starter voor wie rustig wil beginnen. Binnen wachtte intussen de fraai gedekte tafel, met een naamplaatje voor elke gast. Sophie had niets aan het toeval overgelaten. Zelf kwam ik aan het (ene) hoofd van de tafel terecht, tussen Ans en Inge Hondebrink, met een mooi zicht op de disgenoten en de gerechten.
Kort na Sophie’s welkomstwoorden en de ‘verorbering’ van de eerste gerechten nam Maria, Sophie’s moeder het woord om haar in het blauw geklede dochter twee doosjes te schenken: een persoonlijke kusjesdoos – kennelijk een familietraditie – en een geluksdoos met lege kaartjes, waarop alle gasten hun gelukwensen voor Sophie mochten schrijven. Dat deden zij met plezier. De inhoud bleef verborgen in het doosje. Benieuwde disgenoten moeten zich tot Sophie wenden, wanneer zij hun nieuwsgierigheid niet kunnen onderdrukken. Zelf schreef ik in een moeilijk handschrift, dat de tijd wel erg snel gaat, niet alleen vanwege het leeftijdsverschil van vijftig jaar maar ook omdat het al weer bijna acht jaar geleden is, dat ik de talentvolle boekontwerpster ‘toevallig’ ontmoette.
Maar toeval bestaat niet, althans volgens mensen die dat menen te weten. Sophie had trouwens Alexander Bobkin en zijn echtgenote Lucy Besson ook uitgenodigd. Dat was een mooie aanleiding om voor de High-Tea-genoten de vaak gestelde vraag te beantwoorden, hoe en waar ik Sophie heb leren kennen. Welnu: dat was op het atelier van Lucy Besson, die mij had gevraagd ook eens naar haar werk te komen kijken. Waarom kom je wel bij Alexander, en niet bij mij? Toen ik bij haar binnenliep, zat Sophie daar. Lucy stelde haar aan mij voor en liet het boek zien, dat Sophie voor haar gemaakt had. Zij ontwerpt mooie boeken, zei ze, zich waarschijnlijk Beeldspraak herinnerend. Toevallig (of niet) zocht ik een boekontwerper, omdat Kees Hakvoort, die ik Beeldspraak en De Kracht van de Kringloop had ontworpen, aan een ernstige ziekte was overleden.
De in 2011 beoogde vertaling van De Kracht van de Kringloop ging niet door, maar gelukkig diende zich een ander project aan. De realisering van de Zonneboom van Andreas Hetfeld in 2012 moest ook in een boek worden vastgelegd. Dat boek – fraai vormgegeven door Sophie – werd in 2015 gevolgd door Het Verleden Voorbij, De Toekomst Tegemoet over de geschiedenis van Huize Rosa. Dat opvallende boek kreeg een goede ontvangst, ook door de opzienbarende vormgeving en de fraaie foto’s van Inge Hondebrink. Vanzelfsprekend vertrouwde ik in 2016 de vormgeving van Challenging Changes, mijn nieuwe boek over de betekenis van de Ladder van Lansink voor circulaire economie weer toe aan Sophie. Dat leverde opnieuw een mooi resultaat op: het boek zelf, en de toekenning van de ISWA Publication Award 2018 in Kuala Lumpur. De kroon op het werk is het ontwerp en realisering van De Toren van Babel: een bibliofiele uitgave , die op 5 juni 2019 het licht zag: een mooie samenwerking van Harrie Gerritz, Sophie en mij.
Auteur en vormgever hadden tussen de bedrijven door in 2017 met persoonlijke tegenslagen te maken. Zelf moest ik een open hart-operatie ondergaan, en Sophie moest andere teleurstellingen overwinnen. Dat lukte wonderwel: een meervoudige, soms gedeelde zij het andersoortige revalidatie, inclusief de viering van een bijzondere verjaardag op 24 augustus 2017. Nu, twee jaar later, wappert de virtuele verjaardagsvlag fier in de wind. De goede wensen in het geluksdoosje – door alle gasten opgeschreven in Gasterij de Arend – vergezellen Sophie op de weg naar volgende mijlpalen. Het was een voorrecht om in Winssen op historische bodem samen met familie – Maria, Damiën en Lotte – en de andere gasten in vriendschap Sophie’s 35e verjaardag eensgezind te vieren.
De beelden op de ’tegels’ spreken voor zich. Blije gezichten van Sophie, Maria, Damiën, Klaas, Inge, Lucy en de andere vrienden die zich het feestelijke 7e lustrum van Sophie zullen blijven herinneren