Een droge wandeling door het natte natuurgebied De Bruuk op de grens van winter en lente
De lente nadert snel. Het werd daarom weer eens tijd voor een bezoek aan De Bruuk, het onvolprezen natuurreservaat tussen de Groesbeekse kerkdorpen de Horst en Breedeweg en het Duitse Reichswald. De talrijke Maartse buien zouden hun sporen wel hebben nagelaten, zo meende ik, terugdenkend aan eerdere regenrijke periodes, die destijds de paden vrijwel onbegaanbaar hadden gemaakt. Welnu: de brede paden – feitelijk de oude landweg midden door de moerasgrasvelden en de daarop uitkomende zijpaden – waren goed te belopen. Modder was vrijwel nergens te bekennen. De grote onderhoudsbeurt van 2022 was kennelijk niet voor niets geweest.
Mijn aanvankelijke plan om alleen de middenweg te lopen – heen naar een van de banken en uiteraard ook terug naar de parkeerplaats – liet ik snel varen. Een volledig rondje lopen, dat moest toch te doen zijn, ondank het feit dat door allerlei omstandigheden van wandelen lange tijd geen sprake was geweest. Een drietal wandelaars, die het rondje in tegengestelde richting liepen, riepen mij bij de tweede ontmoeting enthousiast toe: ‘U loopt wel heel stevig door’. Het was een onverwacht compliment van jongere mensen, die een wat rustiger tempo aanhielden. Het was ook een mooie aansporing om het rondje De Bruuk helemaal uit te lopen.
Afgezien van enkele spaarzame groene grasvelden, was van groei en bloei nog geen sprake. De in het najaar gemaaide moerasgasvelden lagen er nog ongeroerd bij. Hier en daar waren nog enkele rietkragen achtergebleven: een verwijzing naar uitbundige groei in het vorige voorjaar.. Wat wel opviel, waren de buitensporig grote waterplassen en de overvolle watergangen langs het middenpad en het noordelijke hoofdpad. De houten waterkeringen bewezen duidelijk hun nut, net zoals de blauw-witte peilstokken, waarop de beheerders kunnen zien of en zo ja, welke ingrepen nodig zijn. Ik ben benieuwd wat er in de lente van de waterplassen overblijft, en ook of het water in de sloten weer gaat zakken.
De Bruuk blijft een bijzonder gebied, met telkens weer verrassende uitzichten in vrijwel elke richting, en onafhankelijk van het jaargetijde. Die afwisseling maakt, dat ik bij vrijwel alle bezoeken mijn iPhone pak om enkele foto’s te maken. De ene foto lukt beter dan de andere. Maar dat neemt niet weg, dat de beelden uit De Bruuk steeds weer een eigen verhaal vertellen over natuur en landschap. De flora van De Bruuk scoort intussen hoger dan de fauna, afgezien van enkele vogels. Reeen, herten en wilde zwijnen heb ik nog nooit kunnen betrappen, laat staan wolven. En dat terwijl deze dieren in het nabijgelegen Reichswald wel te vinden zijn. Zouden zij de landsgrens respecteren? Nee toch?
Mooie beelden van dat gebied. Maar … waarom naar een parkeerplaats lopen ? Is er geen bushalte in de buurt, want met auto naar natuurgebied gaan heeft toch iets tegenstrijdigs in zichzelf.
De dichtstbijzijnde bushaltes zijn in De Horst (bij de kerk) en in Bredeweg (vlak bij de straat, die Bruuk heet). De afstand van De Horst naar de noordelijke ingang van De Bruuk bedraagt 1,6 km. Stapt de wandelaar uit in Breedeweg, dan moet hij 1,7 km afleggen om bij de zuidelijke ingang van De Bruuk te komen. Die afstanden zijn voor 80+-ers te groot, zeker wanneer een rollator een noodzakelijk hulpmiddels is. Ik rij overigens een volledig elektrische auto, vaak stroom van eigen zonnepanelen. Mooi toch?