Bronscheidingsmedaille

Staatssecretaris Wilma Mansveld van Infrastructuur en Milieu haalde onlangs heel wat kranten met haar voornemen om het storten en verbranden van afval aanmerkelijk te beperken. De naam van het programma – VANG: Van Afval Naar Grondstof – waarmee de energieke bewindsvrouw een halvering van de minder gewenste vormen van eindverwerking wil bewerkstelligen, is niet opmerkelijk. De pittige taakstelling is dat wel, niet alleen omdat 2020 het richtjaar is, maar ook omdat allerhande factoren een rol van betekenis spelen. Het stevige programma kent maar liefst acht operationele doelstellingen, met elk een veelvoud aan concrete actiepunten, die meteen de vraag naar draagvlak oproepen, en dus ook naar haalbaarheid. Verduurzamen aan de voorkant van de keten vergt ‘ecodesign’ op elk denkbaar niveau, zelfs mondiaal en is dus alleen daarom al een verhaal apart. Bij verduurzaming van consumptiepatronen – ook een terecht doel – komt meer kijken dan ontwikkeling van gedragskennis en versterking van de kringloopsector, twee lijnen die elk een eigen instrumentatie vergen. Dichter bij huis ligt de (verdere) verbetering van afvalscheiding en inzameling, ook al wordt nog op diverse plaatsen het belang van bronscheiding onderschat. De vierde doelstelling betreft de bevordering van de circulaire economie: een even noodzakelijk als moeizame transitie naar een samenleving, die weinig gemeen heeft met de huidige, langs lineaire weg gedreven maatschappij. De bewindsvrouw wil verder enkele specifieke afvalstromen aanpakken. Denk bij voorbeeld aan de kunststofketen: een alleszins begrijpelijk doel gelet op de positieve resultaten, die in de afgelopen jaren in Nederland zijn geboekt. Intussen mogen de overige doelstellingen – ontwikkeling van financiële en andere marktprikkels, opstelling van kennis en onderwijsprogramma’s en vereenvoudiging van meetmethoden, indicatoren en keurmerken er ook zijn. Van Afval Naar Grondstof is al met al een ambitieus programma, waarmee de door de Fyra geplaagde bewindsvrouw haar blazoen stevig kan oppoetsen. Zij moet dan wel alle ketenpartners inclusief het hele politiek bedrijf  motiveren en vooral mobiliseren. Dat dat geen eenvoudige opgave is, ook niet in eigen politieke kring, blijkt uit een merkwaardige uitspraak  van Reiny Kuiper, PvdA-campagnelid in Oude en Nieuwe Pekela. Kort voor de raadsverkiezingen 2014 schrijft hij op de locale website: ‘Onze partij is op dit moment niet voor bronscheiding, ook niet als proef’. In het Dagblad voor het Noorden suggereert hij vervolgens met misplaatste ironie, dat Groen-Links-wethouder Duit, die de weg van afval naar grondstof in de Pekela’s wel wil waar maken, ‘zichzelf nog even wil ridderen met de Groot Lederen Bronscheidingsmedaille’. Welke medaille zou deze terughoudende politicus in gedachten hebben voor zijn partijgenote, de Staatssecretaris van Infrastructuur en Milieu, die in tegenstelling tot heel wat politieke eendagsvliegen wel bereid is verder te kijken dan vandaag en morgen, verder ook dan Groningen en Nederland. Ik zeg het Wilma Mansveld na: ‘De inspanningen moeten er toe leiden dat Nederland in 2020 het brandpunt is van een economie waarin nauwelijks afval ontstaat en grondstoffen optimaal worden benut en hergebruikt’. Het is de kern van een optimaal materiaal ketenbeheer, de moeite van een forse inspanning waard, wellicht met een gouden bronscheidingsmedaille op de eindstreep. (2014.2)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.