Leergeld in Tweede Kamer na staaltje van collectief onvermogen

tweede_kamer

Blauwe Kamerzetes

Trouwe volgers van Kamerdebatten kennen het ritueel van drukke Kamerleden, die hun blauwe zetels even inruilen voor een staanplaats achter de balie. Woordvoerders verdringen zich achter de microfoons,  andere leden volgen van dichtbij de discussie met de spreker of de Kamervoorzitter, om zich later te mengen in een vaak chaotische woordenwisseling.  Weer andere leden hopen op een shot van een toevallige fotograaf of een pitch van de camera met afstandsbediening. Hoe het ook zij: die samenscholing bij de balie is spannend en aandoenlijk tegelijk, teken van activiteit maar soms ook toonbeeld van overbodigheid. Geen wonder dus, dat Kamervoorzitters wel eens moeite hebben met het ordenen van zoveel hoofden, zoveel zinnen. Het befaamde spreekwoord speelde Anouschka van Miltenburg wel opvallend veel parten bij de regeling van werkzaamheden over wat de ‘Bulgaarse fraude’ is gaan heten. Een spoeddebat met staatssecretaris Weekers (VVD) zat er niet in, omdat de bewindsman het ‘feitenrelaas’ niet tijdig kon overleggen. De splitsing tussen het ‘verantwoordingsdebat’ en de discussie over het beleid vergrootte de verwarring. PvdA-woordvoerder Groot wist letterlijk en figuurlijk geen raad met de situatie. Toen Kamervoorzitter van Miltenburg door zijn toedoen afstand nam van het voorstel van de oppositie – een verantwoording meteen na het reces – snelde CDA-fractievoorzitter Buma naar voren. Hij verweet de Kamervoorzitter sturing in de verkeerde richting. Dat verwijt was voor de verraste – en naar later bleek verbolgen – Kamervoorzitter teveel van het slechte. Een heldere tegenvraag – trekt u mijn integriteit in twijfel? – bleef uit. Na voorwaardelijke ‘nederige excuses’ in de richting van de oppositie schorste Anouschka van Miltenburg de vergadering om even bij te komen. De verbaasde Kamerleden regelden vervolgens zelf eensgezind de verdere procedure. Verwarring en verbolgenheid om niets, zo lijkt het, ware het niet dat de Kamervoorzitter via het externe podium van Eva Jinek haar gram ging halen: ‘Ik ben heel erg boos op Buma’, en ‘Dat moet hij niet weer doen’.  Van zelfkritiek was en is kennelijk geen sprake en van leergeld evenmin. Dat leergeld moet overigens iedereen betalen: woordvoerders, die medeverantwoordelijk waren voor een rommelige discussie, Buma die ondanks zijn beheerste kritiek een schram opliep inbreng en de Kamervoorzitter, die in staat moet zijn ook onder moeilijke omstandigheden heldere conclusies te trekken, in de Tweede Kamer, niet daarbuiten, om een nieuw brevet van collectief onvermogen te voorkomen en herstel van politiek vertrouwen – toch al een moeilijke opgave – te bevorderen

Schaliegekte : een oneigenlijke en discutabele psychose

11111-schaliegaswinning-crop

Gedeelte van de Argumentenkaart Schaliegas
De volledige kaart is te verkrijgen bij TNO en bij de Argumentenfabrek.nl

Schaliegekte: de term is enkele maanden geleden gemunt door Peter van Vliet, die op www.duurzaam.nl onder de titel Schalie verstoort alles zijn mening over het omstreden gas niet onder stoelen of banken schuift. Voor- en tegenstanders van schaliegas hebben zich sinds de eerste berichten over potentiele winning in Nederland niet koest gehouden. Integendeel: de nadelen worden meestal breed uitgemeten door in- en outsiders. Het schetsen van de voordelen wordt veelal overgelaten aan echte of vermeende belanghebbenden, voor wie geldelijk gewin kennelijk zwaarder weegt dan de mogelijke verstoring van het (ondergrondse) leefklimaat. Intussen is het macro-economische en geopolitieke vuur aangestookt door de grootschalige winning van schaliegas in de Verenigde Staten, waardoor mondiaal de prijs van steenkool zakt. Paradoxaal genoeg zorgen de winning van schaliegas en de snelle toename van zon- en windenergie voor het afschakelen van de dure gascentrales ten gunste van de kolencentrales, die veel meer CO2 uitstoten. Opslag van het broeikaskas via CSS in lege gasholtes onder de Noordzee lijkt niet langer een optie, zolang de CO2-emissierechten een te lage prijs kennen. De cirkel van een verantwoorde energiediversificatie wordt dus niet gesloten, een punt dat meer discussie verdient dan de oneigenlijke schaliegekte. Oneigenlijk, omdat Nederland al vele jaren een gasland is, een gasrotonde wil zijn en bovendien voldoende kennis in huis heeft om op een verstandige manier na enkele goed opgezette proefboringen in staat moet worden geacht om een verantwoorde beslissing te nemen over het al dan niet winnen van schaliegas. Oneigenlijk ook, omdat het voorbarige nee-woord mij doet denken aan de onzakelijke en emotionele discussies over de inzet van kernenergie. Nederland voert wel stroom uit kerncentrales in, en deelt in de winsten van kernstroomproducenten via de productie en verkoop van uraniumverrijkte splijtstoffen van Urenco uit Almelo. In dat geval mogen economische overwegingen de doorslag geven. Waarmee niet gezegd is, dat dat bij schaliegaswinning ook zo moet zijn. Maar een verstandige beslissing vergt wel kennis van en inzicht in alle voor Nederland relevante aspecten. Proefboringen kunnen daarbij van grote betekenis zijn, ook voor waterleidingbedrijven en bierbrouwers

Nijmegen schrijft met De Oversteek geschiedenis

BISDT92CEAA7Jzx.jpg-large

Invaren van nieuwe boogbrug
De lieren doen hun werk

Nijmegen beleefde op zaterdag 20 april 2013 een historisch ogenblik: het invaren van de fraaie boogbrug, die in het afgelopen jaar geleidelijk is opgebouwd aan de noordzijde van de Waal. De Gemeente Nijmegen, de Gelderlander en de bouwcombinatie hadden ruim te voren de bevolking warm gemaakt voor de – ook achteraf – indrukwekkende operatie, die met hoge precisie en binnen de gestelde tijd werd geklaard. Op pontons werd de boogbrug met wegdek haaks op de rivier getrokken, en vervolgens op de bruggehoofden geplaatst. Het invaren trok minder bezoekers dan aanvankelijk werd verwacht. De zon scheen volop maar door de koude wind haakten kennelijk veel kijkers snel af.

1366576852NP1030496

Achter het hek bij Latenstein
kijken naar de komst van de stadsbrug

De Nijmegenaren die de stadzijde hadden uitgezocht voor het schouwspel moesten – wanneer zij geen pas hadden weten te bemachtigen voor het gebouw van De Gelderlander – genoegen nemen met een plaats achter de hekken van de bedrijfsgebouwen aan het westelijk Waalfront. Toch was ook daar de waardering voor het (letterlijke en figuurlijke) kunstwerk groot. Nijmegen schrijft met De Oversteek geschiedenis: na veel discussie eindelijk een tweede stadsbrug, die het silhouet van de stad aan de Waal en de bereikbaarheid sterk vergroot.

1366577583NP1030483

Boogbrug in volle glorie
zij het met hulpconstructies

De boogbrug heeft een bijzondere vorm door de twee ‘vorken, aan de uiteinden van het wegdek. De slanke constructie maakt nu al indruk, ondanks de aanwezigheid van de tijdelijke stellages – de  rode stalen torens – waarmee de brug op de pontons is geplaatst. Na de verwijdering van deze hulpconstructies zal De Oversteek een nieuw icoon zijn in het rivieren-landschap rond Nijmegen. De afwerking zal overigens nog heel wat tijd vergen. De opening van de brug zal waarschijnlijk over ruim een half jaar plaats vinden.

1366577703NP1030484

Detail: bevestiging tijdelijke toren

De toeschouwers hebben ongetwijfeld vele duizenden foto’s gemaakt van het invaren, met smartphones en eenvoudige digitale cameras, maar ook met professionele apparatuur. Ook de  bouwcombinatie, die De Oversteek heeft gerealiseerd heeft het bouwproces en de plaatsing van de boogbrug vastgelegd getuige de afbeeldingen, die via Twitter en andere media zijn verspreid. Wie in korte tijd een indruk wel krijgen van de historische gebeurtenis op 20 april 2013 moet zeker kennis nemen van de videomontage van John van Campen. Het laden van het bestand kost even, maar enig geduld is de moeite waard.

Jan Storm’s afscheid van Nedvang

Tegel Jan Storm

Herinneringstegel Jan Storm
Directeur Nedvang 2005-2013

Jan Storm, (oud-)politicus, manager en bestuurder, nam op 18 april 2013 in de Rotterdamse Van Nelle-fabriek – als industrieel monument een icoon op zichzelf – afscheid van Nedvang. Dat is de koepel van het bedrijfsleven, dat hij vanaf 2005 op de kaart heeft gezet, soms tegen de stroom in, maar met grote inzet en onophoudelijk enthousiasme. Nedvang betekent: Nederland: van afval naar grondstof. Met de befaamde Plastic Hero is de samenleving bewust gemaakt voor de betekenis van de gescheiden inzameling van verpakkingen. Verpakkingsafval verdient inderdaad een tweede leven, en meer. Hoewel Nedvang zelf geen expliciete keuze heeft gemaakt in de discussie over bron- en nascheiding leren de cijfers, dat de overgrote meerderheid van gemeenten gekozen heeft voor bronscheiding. Nedvang en het Afvalfonds, die samen de producentenverantwoordelijkheid waar maken, kijken overigens primair naar de kwaliteit van de deelstromen van bron- en nascheiding.  De kwaliteit en daarmee de prijs, die de afnemers – producenten van nieuw granulaat – willen betalen bepalen de waarde van de deelstromen. Jan Storm kan terugzien op een boeiende en indrukwekkende tijd. Zijn opvolgers in de intussen aan nieuwe werkelijkheid aangepaste organisatie zullen ongetwijfeld verder gaan op de weg naar een duurzamer samenleving.

Duurzame ontwikkeling dreigt tot stilstand te komen

Franse molen

Over duurzaamheid gesproken
Molen van Daudet – Fontvielle

Het Europees Parlement heeft de bestendiging van het klimaatbeleid geen goede dienst bewezen door het voorstel van de Europese Commissie om de z.g. backloading, de veiling van nieuwe CO2-emissierechten, uit te stellen. Van een structurele maatregel was weliswaar geen sprake, wel van een helder signaal voor bedrijven en burgers dat duurzame ontwikkeling geboden blijft.  Opnieuw wordt duidelijk, dat economie zwaarder weegt dan ecologie, en dat gefragmenteerde – lees: eigen – belangen hoger scoren dan een gezamenlijke inzet voor een doel, dat verder van eigen huis of haard ligt. Daarbij komt het onvoldoende inzicht in de werking van financiële beleidsinstrumenten, zowel nationaal als internationaal. Sturing met op de marktfilosofie gebaseerde instrumenten is aanzienlijk lastiger dan traditionele fiscale regelgeving. Kijk maar naar het (te grote) gemak waarmee het instrument van de omzetbelasting wordt gehanteerd. Hopelijk leidt de overigens krappe afwijzing van backloading tot een betere, structurele aanpak  van het klimaatvraagstuk, met heldere doelen en werkbare middelen. Duurzame ontwikkeling mag niet in mooie woorden zonder inhoud te blijven steken.

In de breedte leven

P1030467

De Gelderlander 12 april 2013

Leef het leven in de breedte, aldus de kop boven de weerslag van het gesprek aan de Gelderlander-tafel met Jaqueline van Ginneken en Wim van de Louw. De al geruime tijd aan de mijn lijfkrant verbonden journalisten hebben de soms niet eenvoudige antwoorden op allerhande dimemma’s goed verwoord. Fiets of auto, Bourgondier of geloven, Groen lintje of koninklijke onderscheiding: de waarheid ligt niet altijd in het midden. De vraag liever minister of toch kamerlid was (en is) evenmin eenvoudig te beantwoorden. Met de aanwezige ’tafelgasten’ uit eigen kring bleken Wim en Jacqueline een en al oor voor de soms ook anecdotische lijnen naar verleden, heden en toekomst. Fotograaf Bert Beelen legde diverse gelaatsuitdrukkingen goed vast. Positieve reacties bleven niet uit. Whatsapp en Twitter leerden binnen de kortste keren, dat de aansporing om ‘in de breedte te leven’ op grote bijval mocht rekenen. Harrie Janssen – ook al enthousiast – meldde wel, dat ‘In de breedte leven’ afkomstig was van Harry van Kuyk, die de zin op zijn beurt ontleend moet hebben aan A.F.T. van der Heijden’s ‘De tandeloze tijd’. Dat had ik tijdens het interview ook gezegd, waarop Wim van de Louw zei: nu zijn die woorden van jou.

Wachten op betere tijden

IMG_0127

Betere tijden: dichtbij of toch ver weg?

De koppenmaker van Trouw verwoordt wat waar is: ‘Sociale partners schrijven een nieuw regeerakkoord’.  De met veel aplomb aangekondigde hervormingen worden uitgesteld tot 2016 (of nog later?) en het begrotingstekort blijft te hoog. Van het regeerakkoord waarmee Rutte  en Samson glunderend tevoorschijn kwamen na een (te?) snelle kabinetsformatie is weinig meer over, laat staan van de toen al tegengestelde hoofdlijnen van de verkiezingsprogramma’s van de tot elkaar veroordeelde regeringspartijen.  Het Mondriaan-akkoord van kabinet en sociale partners, genoemd naar een school en dus niet rechtstreeks naar een groot kunstenaar, beoogt het herstel van vertrouwen in de economie. Of daarmee ook het vertrouwen in de politiek terugkeert staat niet op voorhand vast. Integendeel. Kiezers kennen de tegelwijsheid van het vertrouwen, dat te voet komt en te paard verdwijnt. Zij weten ook,  dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken, ook in de ten onrechte bewierookte polder van de Nederlandse politiek. Het blijft wachten op betere tijden. De kiezers hebben een parlement gekozen, geen sociale partners hoezeer ook het bedrijfsleven respect verdient.